Poetry

City lines

Tangled electric cables are always part of the sky?s scenes.
The day looks owned by many and conquered by some, maya claws holding onto
thin lines. Whether the clouds finally share its load to the ground
or the sun thinks it is the only star, everyone is always under the weather.
You remember one rainy Talamban morning and feathers clinging
on wings made for false progress and resilience, silent flight above heights.
You remember that late afternoon you called your apartment home
because the loved closed its door for you. With tree-barren mountains and more
construction here and there, you ask if you are building a life. No cloud is drying,
no soil is not harsh. Living means remembering breathing spaces
in which no one but you crashes to make a point.

Then the city presents itself on a star-filled night
devoid of the color black yet not of the dark
unfolding its never-enough narrow roads
with your story to tell, unsettled dust just around
and the dead-end street?happiness.

A Brief Meeting

Two hermit crabs face each other,
swift away vulnerable,
trying on each other’s shells.

Their bodies contour any shape
as long as it spells protection.

As a huge wave foams the tide line,
both are nudged to move. Their legs
press lightly on sand, only to
wash away the subtly prints.
Midday sun, in disbelief of
a cold exchange. This is why
we never fill                      another’s absence
the same way.                      We are houses
in constant need                      of shelter.

Gawat

May panahong kailangang iwan kita
habang ika’y aking hinihintay na mamukadkad
at handa nang anihin ang bunga
ng ating pag-iisa. 

Huwag ka sanang malungkot
kung sakaling ako’y lalayo,
kung sakaling ako’y kunin 
bilang manggagawa sa konstruksyon
o kargador sa bodega ng sigarilyo.

Huwag mo sanang isipin 
Na kaya kitang limutin
‘di mangyayari ‘yun!
Naka-ugnay kaya ang aking bituka
sa mga ginintuang butil sa ‘yong ulo.

Read More

Pantalon

Kapag sinusuong ko ang aking pantalon,
muli kong inaaral kung paanong 
humakbang: unahin ang kaliwa;
dahan-dahang kilalanin 
ang pagtaas-baba.

Binabalikan ko rito ang mga yabag
ng aking mga kalaro. Naririnig
ang kaluskos at paghila sa gusot ng tela 
ang mga bulung-bulungan
ng aking mga kababata,
tinatawag ang mga pangalan ng iba.

Madalas, dito ako humihinto:
namumulikat sa sikip.
Pinalalaya ako ng gaspang
ng mga hibla sa suot na damit.

Ritwal at Dalangin ng Hamog

Habang isinisilang ang araw
Sa silangan, bubuksan ng hamog
Ang mga mata at pahihigpitin 
Ng lamig ang bisig na nalanta 
Dahil sa kahapong dumaan.
Labimpitong buntonghininga 
Ang bibitawan sa malapad
Na mga dibdib saka lamang
Sisimulan ang paghakbang
Sa kayumanggi at matabang lupa. 
Malulubog sa kapit ng putik 
Ang mga paang binaluktot
Na parang mga kawayan.
Ihahagis ang mga butil sabay hihip
At dalangin mula sa sikmurang 
Kumakalam at nangangasim.
Ubo, pawis, at hikahos sa lilim
Ng sikat ng araw ang papatnubay
Sa bawat hakbang ng ritwal
Na isasagawa sa pupunlaan.
Maraming buwan ang hihintayin.
Mga butil ng ulan ang nais
Pumatak sa kakarampot na pangarap. 
Ibubuga sa daraang hangin
Ang hininga mula sa dibdib.
Magiging tubig sa palay ang pawis 
Na malalaglag mula sa mga bisig.
Pagsapit ng ikasiyam na buwan, 
Aanihin na ang gintong lupain,
Ay, natupad nga ang paulit-paulit 
Na pagbabantay at paghihintay 
Sa inusarang hikahos ng mga dalangin.
Ay, salamat sa Poong ibinigay ang araw 
upang patnubayan ang paglalayag.