Kinukulog ng makulimlim na langit
ang tambol ng sikmura,
at sa ulol niyang paghiraya,
ang bawat dagundong ay katok
sa pinto ng puwedeng dulugan
habang nag-aabang sa ayudang tulad ni Godot,
tatawag siya sa misis na nahimpil sa siyudad.
Sinusubukang tumawid ng mga tinig sa selpon,
yaring mga kinurakot na kumustahan,
mga lata ng kuwentuhang napanis at nais ipainit,
mga sobra sa hinog nang paglalambing.
Nais kong manangis kasama mo,
ilapag muna ang ngiti ko hindi para palitan ang iyo
kung hindi upang paliparin doon sa buwan
at masuklayan ka nito ng hiram na sinag,
kasama ng mga bituing umutang muna
ng ningning sa aking mga balintataw.
Isasangla ko muna ang indayog ng aking paa
(dalawa naman yata silang kaliwa) upang maging
yanig ng lupa at yayaing pumanaog ang iyong luha.
Ipapatangay ko ang tinig ng aking tawa,
hanggang maging alingawngaw riyan sa inyo,
at maging hiyaw ng iyong pagdurusa.
Ipapaanod ko ang aking mga ayuda, patak man o silahis,
hanggang sa ang tula ko ay tula na rin ng daigdig,
ang mga bahagdan ko ay hibla ng iyong kumot,
saplot mo sa iyong hubad na lungkot.
Magluksa ka at ‘wag mag-alala sa akin,
dahil umaawit pa ang puso ko, naghahanda
para sa kapistahan ng paghupa ng iyong bagyo,
ititira ko kasama ang tenga ko sa sandaling
nalimbag mo na ang kuwento ng dalamhati
at handa nang ipabasa para sabay tayong papalahaw.
Nais kong manangis kasama mo,
hanggang sa wala nang matira kung hindi tayo
dahil kung hindi tayo ay wala nang matitira.
Dahil ang wika ng pagdamay ay wika ng pag-ibig.
This literary piece is part of Katitikan Issue 3: (Re) Imaginations.
Lagi na lang naiiwan
Ang pilas mo sa upuan,
‘Di kaya naman nakadungaw ka
Sa binta pagkatapos maging ebidensya.
Tangay-tangay ka ng panahon-
Sa pagmulat ng umaga
At pagkaagnas ng gabi.
Nakikilala mo ang bawat
Mukha ng paglalakbay,
Pagbabasakali,
At panghihinayang.
Nadarama mo ang gaspang na
Nanunuot sa palad ng mga pauwi
At pabalik.
Matalik kang kaibigan
Ng kanilang pag-idlip.
This literary piece is part of Katitikan Issue 3: (Re) Imaginations.
Lumikha ng ubo ang singaw
Ng gabi. Nalasahan niya
Ang kamaong inereseta ng asawa
Sa kaniyang mukha.
Malansa ang hininga ng dugo
Sa ilalim ng ilong n’yang bali.
May bubog ng pinag-ipunang
Salamin sa sahig, kaya tila
Kumikindat ang liwanag
Sa kaniyang mga sugat
Na dati na ring pinamahayan
Ng mga lumayas na gasgas.
Parang nilaro ng ipu-ipo
Ang buhok n’yang ‘di na maalagaan.
Pinipitas niya ang mga ngiping
Sumambulat sa lamesa, tila bulaklak
Ang pagsilat niya rito —minamasdan,
Saka ihahalik sa daliri. Ingat na ingat
Niyang sinasalansa sa palad
Ang bawat rosas ng kaniyang ngiti.
Hindi siya pinahihintulutang lumabas,
May beerus pa, ani ng balasubas.
This literary piece is part of Katitikan Issue 3: (Re) Imaginations.
Nauna na kaming bitbitin
ang mga bagahe ng pangamba
sa may bangketa. Sa Divisoria
kung saan nanahan ang mga gunita-
Nang minsang dinidikdik
ng mga puwersa,
itinaboy na parang mga peste
sa malinang na kabukiran
nilimas, nilampaso
wika nila’y:
mga sagabal sa daan.
Read More
Kristoffer Aaron Tiña 
Ronel Osias 
Jules Yuan Roldan