Tulo Ka Balak

KINI ANG UTLANAN

Kini ang utlanan sa Cantubo’g Cantil-i.

Sa inyo manggahan, sa amoa, lubi.

Lig-onang hunahuna, idaplin ang kabalaka.

Pagtabok mo sa sapa, kalimti nang kataha.

Waksia ang kamingaw. Pagduha-duha ayaw.

Guyora na nang kabaw, iadto sa iyang lam-aw.

Mga puno sa lubi sa bunga namumungingi

Dugay nang naghulat sa tawong mokugi.

Di mobalibad si Nanay, si Tatay di gyud modili

Koprason ang mga lubing iksakto na sa lahing.

SUBA BANIKA

Sa akong kabuta, kabungol ug kataphaw 

wa ko makalinggat sa iyang paggakos 

sa mga walog og haw-ang dapit sa bakilid,

ang dinahunog sa busay, alimbukad ug hinaguros 

sa tubig paubos, hangtod kini misangko 

sa pangpang tupad sa mga kabalayan sa siyudad.

Anaa kini karon ilawom sa tulay, hilom 

ang gininhaw-an, way kisaw, way pagbasol, 

naghangad sa langit, gisapnay sa kabatoan

nga iyang pahuwayanan. Sa iyang mamingawong 

pagkatulog, damgohon sad kaha sa tubig 

ang iyang gigikanang tuboran, ang dag-om ug ulan?

Samtang kini nahinanok, magyamyam sad kaha 

sa hingyap sa sigay, lumod ug pagi 

sa dagat nga iyang pasingadtoan?

Kita usab matulog ra sa atong kabalayan, 

padayon nga buta, bungol, taphaw, 

sa gihapon way kabangkaagan, 

manghinaot lang gyud nga ang atong damgo

itib-ong way kulang sa naglutok nga kabitun-an.

WITIK-WITIK SA HANGIN

hangin maoy nagbuhi kanato

hangin sa atong ginhawaan

sa atong kaugatan

sa atong utokan

mopadagayday sa dugo

sa pagbati sa damgo

mopamala sa luha

mopaluag sa nagyukot-yukot

ug di masabtan nga tanhaga

pinangga isakay sa hangin

kanang imong talidhay ug idangat

diin ako mamingawong naghukdong

sa lungib sa akong pag-inusara

taliwa niining mga katawhang

way nawong bungol ug wa makaila

ug unsay gilaparon sa langit

nga kinumkom sa imong palad

kining mga pulong

giwitik-witik ko sa hangin

gibuga ngadto kanimo

aron ang langit mopaduol

ug ang bulan masangit

sa bubong sa akong payag