June 2019

kung bakit laging may patugtog sa SM

kung papasok
sa anumang SM City Mall,
bago ang inaasam na lamig ng erkon,
tiyak na sasalubong muna ang patugtog.

sa loob, walang sulok na tahimik.
bawat stall ay may sariling gimik.
pana-panahon sa supermarket
ay meron pang “happy to serve!”
o bumibirit ng “through the fire” na salesclerk.
at syempre nariyan ang walang-kamatayang
paguusap-usap ng mga magkakamag-anakan,
magbabarkada, mga magnobyo’t magnobya,
mga nagbebenta at mga namimili.
walang minutong walang naririnig.

pero sa gabi,
pagkatapos ipalabas ang huling
pagkatapos ipalabas ang huling
pelikula sa cinema, habang isa-isang
kinakapkapan ng gwardya ang libo-libong
empleyado bago sila makauwi’t makapagpahinga,
habang sinasara ang mga tindahan,
habang tinatakpan ang mga paninda,
tumitigil ang mga patugtog at kanta.

doon lang mapapansin
ang laksang buntong-hininga
ng mga kontraktwal, at ang tunog
ng pagpiga sa kanilang halaga.
kung pagbubutihin, makaririnig din
ng tahimik na mga hikbi,
ng nagsasapaw-sapaw na hiyaw  –
ang naiwang diwa ng mga pinalilimot:
mga magsasakang pinalayas,
mga iskwater na dinemolis,
mga maninindang binangkrap,
sa dating sakahan, sa dating komunidad,
sa ngayo’y monopolyong tindahan
ng bilyonaryong ‘di nakapagtataka’y
bingi

kamatis march

araw-araw siyang nagmamartsa
sa tapat ng bahay namin

nakasampay ang sako sa likuran
habang inuusisa ang aming

basurahan sa kung ano mang maglilikas
sa bagyo ng kanyang gutom

boteng pambenta o mga
papel o bakal na maipakikilo pa.

minsan akong nagpatalo sa awa’t
konsensya: nag-iwan ng tatlong pisong

barya sa tabi ng kalkalan, sukli
sa sinakyang traysikel

tinitigan niya ito, at hindi ginalaw
habang isa-isang dinadampot

at pinapagpag ang mga padurog
at pabulok nang kamatis nawalang-panghihinayang kong
itinapon kaninang umaga.

Ensemble

I. Gongs

Ceremony

Gods will be angry
If gongs have no harmony.
Strike it properly.

Betrothal

Gongs made of copper.
But it’s a sincere offer.
Marry my daughter.

Omen

The gong’s an heirloom.
Perfect present from the groom.
No love, meet your doom.

Read More

Candy Keeps An Island Alive

Every December, my uncle pops rice paper candies in my palm. 
They barely survive the voyage to mouth. I can’t explain 
how the heat from my supplicate hands boil its sugary coat. 
When it gets to my mouth, 
lingers like an island, saliva aquamarine,   
           pacific ocean tongue. Sucks out the gummy bits. 
They cross miles and miles for me to digest, take the plastic out 
of the ground and crumple, sounds like a song.   

 

This is why I wear charms and keep a birthright in black hair,
be the flour in the pandesal, the sweet ensaymada, 
           fathers kimchi, I take it upon myself.
This candy sends me to sugary tombstone where I indulge 
for a second, imagine this is what 
their dirt taste like and how  
could America taste better than this?

At Napagod ang Hagdan

Maya’t maya ang pagdaan mo sa aking mga baytang, 
Tila isang dambuhalang dumadagan sa katawan. 
Malimit pang magmadali ang hakbang mong may pagyanig, 
Na para bang isang lindol at ikaw lang itong manhid. 

Kadalasan ay ako rin ang ‘yong tagpuang-pag-ibig, 
O di kaya ay upuan o patungan ng iyong gamit. 
Sa akin mo rin iniiwan ang basurang ikinalat, 
At ang dura mong animo’y luha niyong mga ulap. 

At sa hula ay muli kang nanlalata sa pagdating, 
Mabibigat ang iyong hakbang at mayroon kang hinaing. 
Sinabi mo’y pagod ka na sa pagbaba at pagpanhik, 
Tugon sana’y pagod na rin ako sa iyong pagbabalik.

 

Aklat Antolohiya ng LIRA Fellows 2018, Great Concept Printing Co., November 2018

Liwayway Magazine, Manila Bulletin, Marso 2019