Nanimbawot Akong Balhibo

Segurado ka nga ganahan ka makahibalo? Basin baya og dili na ka modayon og abang anang giparentahang kuwarto sa karaang balay.

Nahala. Kay namugos man gyod ka. Sultihan ta ka. Paminaw. 

Dili kausa. Dili kaduha. Kon dili katulo ka beses nga kahibulongan ang akoang nasinatian dinha sa karaang balay sa Mabolo: sitsit, gibira akong tiil, tuktok sa pultahan ug kawras sa bungbong. 

Ang unang kasinatian nako nahitabo og mga alas-tres kadto sa hapon. Nahinanok ko sa akong lawak. Kalit gisitsitan ko og kusog kaayo dinha gyod sa akoang nawong. Nakamata ko nga nideretso og hapak sa akong delantera kay kusog akong pamati nga naa gyod sa atubangan nako ang nanitsit. Nanimbawot akong balhibo kay wala may tawo. Ako ra kadtong usa sa kwarto. Wala ko katulog og balik oy!

Nah! Tinuod lagi. Anest pa. Mao gyod to akong unang naeksperinsiya.

Ang ikaduha nga kasinatian kay kadtong usa ka gabii nga nangatulog nami tanan.  Unya tunga sa kahinanok, nakamatikod ko nga adunay nagbira sa akong tiil. Dayon nakamata ko unya dili ko kalihok. Dili usab ko kakita kon kinsa ang nagbitad sa akong tiil kay dili nako malihok tanan parte sa akong lawas. Dugay to nga panlimbasog. Naniguro ko og tawag sa akong pares nga si Maria, anaa ra sa akong tapad. Apan unsang hitaboa nga wala may mogawas nga tingog sa akong baba bisan pa og nagsiyagit na kog taman og panampit. Hangtod sa nahinay-hinay nako og lihok akong kamot, akong bukton, kay akong gusto kab-oton si Maria. Pirting inanay nakog lihok hangtod sa malingi na nako gamay akong liog. Unya nawala dayon ang pamati nga naay nagbitad nako. Nakalingkawas ko. Haskang luyaha pagkahuman niadtong hitaboa. Buntay ang kalawasan.  

Dili lagi ni atik. Pramis. Bisan og mokirig pa ka karon dayon. 

Ang amoang lawak? Kanang dapit niang tambis, sa dili pa ang kaymito. Kana diha.

Padayonon ko ang pag-ambit. Ang ikatulo, nakamata ko sa tingog ni Maria nga nisangpit og “kinsa na?” Nakabantay ko nga naglingkod na si Maria sa kama tapad nako, nagtan-aw sa pultahan mentras tanto nagpangutana og kinsa na. Nilingkod ko tapad niya. Mao to nangutana ko niya, “Ngano man?” Nitubag siya, “Naay nanuktok”. Dili ko sigurado kon unsa tong orasa. Mura og alas-dos man tingali to o alas-tres sa kadlawon. Basta. Naminaw lang ko, nagpaabot sa tuktok. Ug sa dihang nituktok gyod na og balik ug ako na ang nisangpit, “Kinsa na?” Walay nitubag. Unya mao na to. Wala na nituktok og balik. Niundang na. Kami sab, nanghigda namig balik ni Maria, ang mga bata wala ra matukaw sa ilang katulog sa pikas katre. Taudtaod, mga pila ka minuto milabay, padulong na unta ko makatulog og balik, nakabati ko og tingog nga mura og kuko nga giaginod pagkawras sa gawas nga bahin sa bungbong sa amo kwarto— sa may hagdanan dapit. Nanlimbawot akong balahibo unya nilingi ko ni Maria. Nagtinan-away ming duha. Nakabati sad siya sa kawras.

Yuna. Asa ka naman paingon, nyor! Balik dinhi oy!