Tong Adlaw nga Wa Naabli ang Pansayan sa Among Skwelahan

TAUDTAOD NA PUD KONG NAGBAROG diri gawas sa pultahan sa among pansayan diri sa Teachers’ Lounge; mga singko minutos na pud. Ganeha, gabarog-barog ra ko diri kilid sa pultahan human ko wa tubaga sa kun kinsa man ning naa sulod human nako kini gituktok sa makatulo. Karon, wa na ko nahimutang. Sagol na ning kaihion ug kabalaka kun nganong pila na ka minutos ang nilabay apan wa gihapon koy nadungog bisan gamayng kisaw gikan sa sulod. Basin na-lock lang kini, maoy gisud nako sa akong hunahuna para di kaayo ko mabalaka. Mao pung nakadesisyon kong tuktukon kini og usab ug ibutang ang akong dunggan sa pultahan.

TOK-TOK-TOK

“Hello?”

Wa gihapoy tubag.

“I don’t think somebody’s in there,” mitingog ang akong kaubang maestra nga nag-init sa iyang paniudto sa microwave.

“Let me get a principal to open it for us,” misabat ang usa nga naglingkod sa couch, nga murag nagpaabot pud nga mugamit sa kasilyas.

“What’s happening here then?” gipangutana nako tong nag-init sa iyang pagkaon.

“I don’t know. Maybe the toilet just refuses to open today.”

Gitutukan ko ang pultahan ug ang kahayag sa suga nga minglili ilawm niini.

NAABOT ANG USA SA MGA PRINCIPAL kuyog ang maestra nga kauban nakong nagpaabot ganeha.

“I opened that for Ms. Mimi earlier,” saysay sa ‘sipal samtang nangita siya sa saktong yawi gikan sa iyang murag gatusan ka yawi.

“When, Ms. Sharon? Was it after the attendance bell rang?” pangutana sa maestra nga nagkuha niya.

“Yeah. How’d you-“ wa na kahuman sa iyang pangutana si Ms. Sharon human nga niyaka og kalit ang maestra ug nitsabaw.

“No! Open it quick! Please! She told me earlier she wanted to rest. Oh, Lord, please, don’t let me be right!” nikisi-kisi siya og nihapa dayong lili sa ilawm sa pultahan.

Wa dayon ko kasabot kun unsay nahitabo pero murag lain akong pamati. Maynta gyud og sayop mi.

Among gitabangan og dukdok ang pultahan samtang naningkamot og abli ang ‘sipal sa pultahan bisan nagkurog iyang mga kamot.

“Ms. Mimi!” nagkayagaw among pagsampit.

Misugod dayon og tapok ang mga studyante gawas sa lawak, maong gidali-dali namo og sira ang pultahan.

Sa dihang naabli na gyud ang pultahan, gisugat ‘mi og banaw sa dugo sa palibot sa bowl nga daw hinay-hinayng nagkamang paingon sa pultahan. Ang kalaputay sa dugo nga nagkamang daw buhi apan mapanagan-on. Daw natintal nga magpakita apan nahadlok nga masakpan.

Naglingkod si Ms. Mimi sa gisirad-an nga bowl, gasandig sa bungbong, gahangad, samtang ang iyang mga bukton nagbitay sa iyang kiliran, ug sa tumoy sa iyang wala nga bukton nagtulo-tulo ang dugo nga nagdagayday gikan sa iyang pulsohan.

“She’s still warm!” misyagit ang prinsipal.

“Pulse?! Does she still have a pulse?!”

“Call the nurse! Call 911!”

“No pulse…,” daw hunghong nga pulong sa prinsipal, pero makabungog sa kakusog sa akong dunggan.

Ug daw gibagdok ko sa akong gibarugan sa akong nahuna-huna-an. Basin buhi pa to sya pag una nakong tuktok. Basin… kun gibaslan lang unta nako og lili ang kahayag.

Daw nalanay ko paingon sa salog dungan sa akong mga luha nga nangaligid sa akong aping. Gikumot nako akong buhok. Ug nisandig kos bungbong.

KARON, SAMTANG GALINGKOD KO diri sud ato nga pansayan human nibagting ang attendance bell; para muginhawa kadali. Di nako malikayan nga makahinumdom sa nahitabo usa ka tuig na ang milabay. Kadtong adlaw nga wa naabli ang pansayan sa among skwelahan, kay mao sab ang adlaw nga nakahukom ang usa kanamo nga mupahuway.

TOK-TOK-TOK.